haadstik 1.7

de oerdracht fan prinses Thia

ferzje 26 jannewaris 2007

rûge earste ferzje

De Franken easkje Thia op

Wat te dwaan nei de weromkomst fan kening Redbad. Keningsoffer? Ofkeapje? (Kieze de dea (oanbod Pepijn: offer of bekearing?) Slacht er dan de hân oan him sels en fiert it deadeleger oan? (Diel trije)

•

De oerdracht fan prinses Thia

De donkere skaden fan ‘e nacht wurde langsum lytser. It ljocht triuwt se yn elkoar. Thia sjocht der (lijdzaam) nei. Se sit noch altyd mei de tekken om har hinne foar har út te stoarjen (staren). Se sjocht net hoe’t it stof boartet yn it ljocht, net hoe’t de skaden ferdwine. Se heart net it kloppen op har doar. Pas (?) as der hurd op ‘e doar bonkt wurdt, en der in lûde manljusstim klinkt, sjocht se op. ‘Heit?’, ropt se hoopfol. Mar it is hear Ado. ‘Iepenmeitsje!’, ropt er. ‘No, fuortendaliks.’ Thia huveret. Nochris kloppen. Ditkear de stem (stim) fan Ant: ‘Thia, leave, meitsje no iepen.’ Der is gjin ûntkommen oan. Thia suchtet en rint nei de doar. Se docht de skoattel (?) derôf en giet wer sitten. Ant komt deryn en krijt har by de earmen. ‘Famke, famke, we wiene sa bang (benaud). Se sjocht Thia oan. ‘Bist yn oarder, toch?’ Thia wol wat sizze, mar barst yn triennen út. Ant slacht de earmen om har hinne: ‘Stil, mar, stil, mar. Alles komt goed.’ Thia moat noch hurder gûle. Dan komt Ado deryn. ‘Ophâlde mei dat gejank. Bisto no in keningsdochter? Oer fiif minuten bisto oanklaaid en ûnder (beneden), begrepen! En gedraachst dy as in prinses!’. Hear Ado stampt fuort, syn fuotstappen dogge de houten flier triljen. ‘Kom famke’, seit Ant, ‘hjir is dyn kleed (jurk)’. Ant krijt it ryk borduerde kleed oan fan de twa famkes dy’t skruten de keamer ynkommen binne. Se hinget it oer it bankje. Dan krijt se it ûnderkleed oan, it is fan donkerblau(read?)(ferve mei ?). Weefd fan .... (opsykje). Se leit it by Thia op skurte. Thia fielt de stof tusken har fingers. It fielt sacht oan. En tear. Hiel oars as de hurde juten(?) klean(?) dy ’t de famkes oan ha. ‘Ik wol dyn klean’, seit se tsjin it grutste famke. It famke wurdt read. ‘Hoe hytsto?’, freget se. ‘Mir’, seit se en bûcht de holle. ‘Ik wol dyn klean, Mir, dan krijsto minent’. Ant grypt yn. ‘Thia do bist net wiis’, seit se. ‘Wat sille de minsken tinke.’ ‘Dat kin my niks skele’, antwurdet Thia. ‘As se my ha tsjin myn sin ha wolle, dan krije se wat se wolle: in slavin’. ‘Thia!’, ropt Ant. ‘Ik wit it, en ik doch it toch! Doch dyn klean út Mir. En hjir, krij dit oan.’ Se jout Mir it moaie tunyk. Ant prebearret (besiket) it noch ien kear: ‘Ik fyn it net ferstannich, leave. Wat sil jim heit hjir fan fine...’ ‘Us heit is der net. As er der wie dan hoechde ik net te trouwen mei in mismakke debile prins’ (wit se dat no al of komt sy of Mir dêr pas letter achter). Ant slacht de hannen foar de mûle: ‘Hoe kinst dat no sizze Thia, do hast him noch noait sjoen?’. Thia spytgnysket; ‘Wie dat mar wier’. Se lûkt de klean dy’t Mir útdien hat oan. Se stjonke in bytsje, nei swit, reek, âld fleis en ?. Thia hapt even nei asem, mar se set troch. Kleanstik foar kleanstik feroaret se fan prinses yn in slaaf. Thia sjocht nei Mir yn prinsesseklean. ‘Likest wol op my’, stelt se fêst. ‘Moatst allinne dyn gesicht en hannen waskje’. Dan in klop op ‘e doar. In soldaat komt deryn. Hy sjocht nei Mir en seit: ‘De hearen freegje oft prinses Thia klear is foar de offisjele ûntfangst fan har echtgenoat’. Mir bûcht de holle. Ant antwurdet gau: ‘Se is hast safier, sis mar tsjin de hearen, de hearen net teloarsteld wêze sille, as se har sjogge’. ‘Ant!’, sist Thia. Ant giet foar Thia stean. ‘Dankewol’, seit se tsjin de soldaat en bûcht. De soldaat draait him om en ferdwynt. ‘Ant wat dochst no?’, seit Thia. ‘Ik help dy,’, antwurdet dy. ‘Mir giet yn dyn plak’. ‘Bist net wiis!’, stribbelt (akselt) Thia tsjin. (Watfoar gefaar rint Mir, soene se har deameitsje kinne of wat?) ‘Mar dan moatst Mir belove (tasizze) dat se frij is, sadree’t se werom is.’ ‘Ant?’, suchtet Thia. ‘It is dyn iennige kâns om der ûnder út te kommen’. Thia sjocht nei Mir. Dy sjocht benaud, wriuwt har hannen yn elkoar(?). ‘Wolsto dat dwaan?’, freget se. Mir bûcht de holle. ‘Fanself wol se dat’, seit Ant, ‘se sil ryklik beleand wurde foar har heldemoed, hjir of by de goaden. En boppedat (bovendat?) welke (watfoar) slaaf mei der no mei in prins trouwe!’. ‘Mir?’, freget Thia. Mir sjocht even nei Amal, it oare famke. Dy hellet de skouders op. Dan knikt se. Thia fljocht har om ‘e hals. ‘Dankewol.’ Se lûkt Mir mei nei it bankje. ‘Kom we moatte plannen meitsje. Se moat in swarte kap oer har holle ha, as teken fan rou. En moatst net prate. En do moatst dizze ketting om’. Thia hellet in hiele bysûndere ketting foar’t ljocht, mei kralen yn alle kleuren. Fan barnstien en fan glês. Yn guon sit selfs in oare kleur slinger. ‘As it te lang duorret om wat foar reden dan ek, ferkeapje dan dizze ketting. Kinst der in hynder foar keapje en iten om te flechtsjen’. Mir sjocht har oan. ‘Dan bist ek frij’, seit Thia en triuwt har de ketting yn hannen. ‘We moatte gean, ik hear alwer ien kommen’, seit Ant. Unwennich stelle se har op: Mir foar, Ant dêrachter en Thia en it oare famke dêr wer achter. ‘Jim rinne fuort troch nei de keuken’, seit Ant achterom. ‘Amal giet mei dy mei’. ‘Ja Ant’, sizze se timide (braaf). En dêr gean se, de trep bydel nei de grutte hal, dêr’t it lot fan Thia bepaalt wurde sil.

De ûntfangst

De mûnts Willibrord wibelt ûngeduldich mei de fuotten. It duorret him fierstentelang. Hy fertrout it net. Hy sjocht nei it strakke gesicht fan Pepijn neist him. ‘Dy tinkt er itselfde oer’, tinkt er. Ado Wurssing docht syn bêst om de stemming deryn te hâlden. Hy winkt nei Isan dat er noch ‘es mei de wynkanne (bier? Sterke drank?) rûngean moat. Mar Pepijn hâldt de hân boppe syn glês. ‘Wy kinne net langer wachtsje’, seit er. (Hear) Ado slikt en sjocht senuwachtich nei boven (boppe). ‘Miskien moatte we har self mar even ophelje’, seit Willibrord en giet stean. Hy winkt nei twa Frankyske soldaten. Op it momint dat de manlju de trep op sille, ferskynt prinses Thia. Se stiet stokstyf boppe oan ‘e trep. Ant giet neist har stean, krijt har by de hân en seit: ‘Hearen, prinses Thia’. Langsem rinne (schrijden) se de trep del (nei ûnder/beneden). Ant triuwt de soldaten oan ‘e kant en begeliedt de ‘prinses’ nei de hearen. De twa famkes achter har rinne stil, mar hurd troch nei de keuken (de achteryngong). Thia sjocht stikem om de hoeke, nei wat der bart, mar Amal lûkt har fuort. ‘Se meie dy net sjen’, sist se. ‘Mar ik wol sjen oft it goed giet’. ‘As se dy sjogge, rint it seker ferkeard ôf’, antwurdet Amal, ‘kom no, gau. Do moatst it kasteel út!’ Thia suchtet en jout it oer. Se rint mei Amal mei. Foarsichtich rinne se troch de gong nei de keuken. Amal sjocht om ‘e hoeke. Der is gjinien. Se winkt Thia. ‘Kom, gau, se stean fêst stikem te sjen (glueren, gluorkjen) by de oare doar’. Amal en Thia rinne sa hurd se kinne nei de achterdoar en nei bûten. ‘Wêr moatte we no hinne?’, freget Thia. ‘Ik wit it net’, seit Amal. ‘Mar hjir stean bliuwe helpt net’.

(Of hat Ant Amal wat ynflústere, yn ‘e bistestâl of sa... of stjoert Ant yn dy’t har ophellet, Kwasir of de raaf???)

Giet it plan mis, of slagget it (mar wit Balder dat net)?

As it útkomt,

...